ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ

ΧΙΡΟΣΙΜΑ 6 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1945

140.000 νεκροί

69% των οικοδομημάτων καταστράφηκαν

ΝΑΓΚΑΣΑΚΙ 9 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1945

70.000 νεκροί




"Πριν από 64 χρόνια όταν ήμουν στην ηλικία των πέντε ετών, έπεσε ατομική βόμβα στην πόλη μου το Ναγκασάκι. Την ημέρα εκείνη βρισκόμουν 46 χιλιόμετρα μακριά από το επίκεντρο. Ήμουν μέσα σε δωμάτιο και έτσι δεν έπαθα κάποια σοβαρή βλάβη ή εγκαύματα.

Αυτό που έχει μείνει ακόμη στη μνήμη μου ήταν οι φλόγες που έκαιγαν την πόλη μας οι οποίες φαίνονταν από το παράθυρο του σπιτιού μου που ήταν αρκετά ψηλά.
Ύστερα από μια εβδομάδα, ο πατέρας μου πήγε στο επίκεντρο της καταστροφής για να ψάξει συγγενικά μας πρόσωπα. Μετά από 7 χρόνια, ο πατέρας μου έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 50 ετών.

Ήμουν 13 χρονών και πήγαινα στην 1η τάξη του Γυμνασίου. Μείναμε τρεις γυναίκες μόνες μας, εγώ, η μητέρα μου και η αδελφή μου και δυσκολευτήκαμε πάρα πολύ οικονομικά. Τελείωσα το πανεπιστήμιο δουλεύοντας part time.

Μετά τις σπουδές μου δούλεψα ως δασκάλα για 35 χρόνια σε ένα δημοτικό σχολείο. Κατά τη διάρκεια της θητείας μου εξηγούσα συνεχώς στα παιδιά τη σημασία και την αναγκαιότητα της ειρήνης και του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Το ίδιο συνεχίζω και τώρα που έχω πάρει σύνταξη. Ενημερώνω τα παιδιά που επισκέπτονται το Ναγκασάκι για τη φρίκη του πολέμου και των πυρηνικών όπλων. Σήμερα, θα ήθελα να σας αναφέρω την εμπειρία που είχε η γυναίκα του αδελφού μου.

Την ώρα που έπεσε η βόμβα, η νύφη μου που ήταν 17 ετών, εργαζόταν σε ένα εργοστάσιο μόλις 500 μέτρα από το σημείο Ο.

Ένας ξαφνικός πολύ δυνατός αέρας την πέταξε μακριά με αποτέλεσμα να χάσει τις αισθήσεις της.
Όταν συνήλθε, κοίταξε γύρω της και είδε ότι το εργοστάσιο είχε καταστραφεί εντελώς, ενώ την ίδια την είχε πλακώσει ένα χοντρό σίδερο.

Παντού υπήρχε φωτιά. Προσπαθούσα να ελευθερωθώ από το σίδερο, ήταν όμως αδύνατον. Δίπλα μου περνούσαν διασώστες αλλά κανείς δεν μου έδινε σημασία γιατί νόμιζαν ότι ήμουν νεκρή.

Νόμιζα ότι θα καώ ζωντανή και άρχιζα να φωνάζω τον μπαμπά μου και τη μαμά μου, όμως όλοι ήταν ανήμποροι να βοηθήσουν.

Μετά από λίγη ώρα πέρασαν και άλλοι διασώστες από μπροστά μου, αλλά πάλι με πέρασαν για πεθαμένη.

Ενώ είχα χάσει κάθε ελπίδα, εμφανίστηκε από το πουθενά ένας άλλος τραυματίας ο οποίος όταν κατάλαβε ότι ήμουν ζωντανή, με ελευθέρωσε και με μετέφερε σε ένα κοντινό ποτάμι, το Ουρακάμι Γκάουα. Είχα κάταγμα στην σπονδυλική στήλη και για λίγες μέρες έμεινα ακίνητη σε εκείνο το μέρος. Ύστερα με μετέφεραν στην εστία μιας εταιρείας, όπου και νοσηλεύτηκα. 

Από το παράθυρο εκείνης της εστίας βλέπαμε κάθε μέρα να καίγονται, επάνω στα νησάκια του Ναγκασάκι, εκατοντάδες πτώματα. Τελικά, ύστερα από μια εβδομάδα και συγκεκριμένα στις 15 Αυγούστου ο πόλεμος τέλειωσε. Έτσι, μετά από μερικούς μήνες επέστρεψε ο αδελφός μου από το μέτωπο και συναντηθήκαμε με μεγάλη χαρά.

Η νύφη μου, ενώ είχε χαρεί πολύ με τον αδελφό της, ανησυχούσε για τους γονείς της. Ήθελε να ρωτήσει τι έχει συμβεί, αλλά φοβόταν μην της πουν ότι είχαν πεθάνει. Ύστερα από καιρό και αφού είχε βελτιωθεί πολύ η κατάστασή της γνώρισε τον αδελφό μου, παντρεύτηκαν και απέκτησαν τέσσερα παιδιά.

Δυστυχώς όμως, έχασαν τα τρία τους παιδιά, όχι λόγω της βόμβας όπως τους είπαν. Η νύφη μου όμως ζούσε πάντα με αυτή την αμφιβολία, καθώς αμφισβητούσε τα λόγια των γιατρών.

Οι επιπτώσεις από την ατομική βόμβα συνεχίζονται ακόμη και σήμερα. Τα πυρηνικά όπλα είναι κατάρα.
Εμείς οι επιζήσαντες του Ναγκασάκι και της Χιροσίμα θεωρούμε καθήκον μας να μεταφέρουμε τις εμπειρίες μας σε όλο τον κόσμο, ώστε να μεταδοθεί το μήνυμα και η αξία της ειρήνης παντού".

Oosaki Shizuko

Κάθε χρόνο ο Δήμαρχος της Χιροσίμα στέλνει διακήρυξη ειρήνης σε όλα τα κράτη του κόσμου.